To wyjątkowy model, który nie tylko dla Tatry był rewolucyjną konstrukcją. Tatra 77 była pierwszym seryjnie produkowanym samochodem na świecie z aerodynamicznym nadwoziem.
Po raz pierwszy nowy model Tatra zaprezentowała 5 marca 1934 roku podczas salonu motoryzacyjnego w Pradze. Za realizację tego projektu odpowiadali: Hans i Erich Ledwinka oraz Erich Übelacker. Produkcja seryjna ruszyła jeszcze w tym samym miesiącu. Nie była to masowa produkcja, ale z całą pewnością wykraczająca poza fazę prototypową. Dzięki temu modelowi Tatra została wpisana do historii światowej motoryzacji, jako pierwszy producent auta z aerodynamicznym nadwoziem. Co prawda już wcześniej takie próby podejmowali inni producenci. Przykładem mogą być pojedyncze egzemplarze. Alfa 40/60 HP zbudowana została na zamówienie hrabiego Ricotti przez firmę Castagna (1914). Był też Torpfenwagen Edmunda Rumplera oraz dzieło Rumuna Aurela Persu.
Sześć prototypów T77 powstało już rok przed oficjalną premierą. Różniły się one między sobą m.in. innym umocowaniem drzwi oraz tylną częścią nadwozia. Pojazd zbudowany na platformie z tłoczonym stalowym kręgosłupem o przekroju skrzynkowym zamiast charakterystycznego dla Tatry rurowego podwozia. Zastosowano całkowicie niezależne zawieszenie i tylne osie wahliwe. Jeden prototyp miał otwieraną dzieloną szybę czołową, kolejne dwa miały reflektory wpuszczane w przednią część nadwozia. Była też wersja z kierownicą umieszczoną w środkowej części, która zaprezentowana została na przedpremierowym pokazie w Berlinie (1933).
Typ 77 zachował tradycyjną koncepcję jednostki napędowej chłodzonej powietrzem umieszczonej w tylnej części nadwozia. Zastosowano czterosuwowy silnik V8 OHC z gaźnikiem Zenith 36 DV1 o pojemności skokowej 2969 cm3 i mocy 44 kW przy 3500 obr./min, który pozwalał na rozwijanie maksymalnej prędkości 145 km/h i średnio zużywał 14 l/100 km benzyny.
Tatra 613-4 Mobicom – czeski luksus, którego nikt nie chciał
Luksusowa sześcioosobowa limuzyna miała długość 5130 mm, szerokość 1700 mm i wysokość 1500 mm, przy rozstawie osi 3150 mm i masie własnej 1700 kg. Moment obrotowy za pośrednictwem czterostopniowej przekładni (dwa najwyższe przełożenia były synchronizowane) był przekazywany za pośrednictwem suchego sprzęgła Komet Mecano.
Kształt aerodynamicznego nadwozia zaprojektował Szwajcar węgierskiego pochodzenia Paul Jaray, a prototypy testowano w tunelu aerodynamicznym, który dotychczas wykorzystywano tylko w przemyśle lotniczym.
Do 1935 roku wyprodukowano 101 egzemplarzy, a specjalnie przygotowany wystartował w prestiżowym rajdzie 1000 mil československých. W latach 1936-1938 powstała zmodernizowana druga seria z ośmiocylindrowym silnikiem o pojemności skokowej 3378 cm3 i mocy 51-55 kW. Dzięki temu można było jechać o 5 km/h szybciej. Wersja ta wyróżniała się trzecim, centralnie umieszczonym przednim reflektorem. Zwiększyła się do 5410 mm długość pojazdu oraz rozstaw osi o 100 mm, do 3250 mm. Współczynnik oporu powietrza osiągnął 0,21.
Jedynym dwudrzwiowym egzemplarzem T77a jeździł designer Erich Übelacker, ale pozostałe z tej serii były już czterodrzwiowe. Wyprodukowano 154 egz. z tej serii, a łącznie bez prototypów powstało 255 egzemplarzy tej wyjątkowej Tatry. Ze względu na to, że pojazd ten był produkowany ręcznie, nie było dwóch identycznych egzemplarzy. Różniły się one od siebie detalami.
Do dzisiaj przetrwało niewiele egzemplarzy i są one wyjątkowo cenione wśród kolekcjonerów. Praskie Národní technické muzeum posiada srebrny egzemplarz z 1937 roku, który należał do inż. Radima Matolina. Muzeum fabryczne Tatry w Koprzywnicy eksponuje niebieski egzemplarz bez przedniego zderzaka i z bocznymi wlotami powietrza.
